Mammografie en echo

Dinsdag 28 juli 2020, ik heb om 13:30 een afspraak in het Spaarne Ziekenhuis voor het maken van een mammografie en aansluitend een echo van mijn borst.

Ik heb al jaren last van cystes en ben daardoor enorm huiverig voor de mammografie. Bang dat het platduwen van mijn borst ontzettend pijnlijk is en misschien zelfs weefsel kapot maakt. Bij eerdere onderzoeken lukte het me om ‘weg te komen’ met een echo. Maar de protocollen zijn veranderd en nu is de standaardprocedure; eerst een mammografie en aansluitend een echo.

In eerste instantie wil ik alleen naar het ziekenhuis gaan, maar Marcel is vrij en staat erop dat hij mee mag. Vanwege corona mag Marcel niet mee naar de wachtkamer en hij blijft in de centrale hal. Ondertussen appen we af en toe met elkaar.

De verpleegster bij de mammografie is ontzettend aardig en begripvol. Ze neemt de tijd en doet alles zo voorzichtig mogelijk. Het ‘pletten’ is te doen. Na afloop kan ik haar wel zoenen, zo blij ben ik dat het achter de rug is en het is me mee gevallen.

Om 13:45 app ik Marcel: ‘Ok, deel 1 is klaar, de mammografie waar ik zoooo tegenop zag heb ik gehad. Nu hopen dat er bij de echo geen punktie nodig is.’  ‘nee, zo is het, alles komt goed’ antwoord hij.

Om 14:27 appen we nog kort, dat ik zit te wachten.

Kort daarna word ik door een verpleegster naar binnen geroepen voor de echo. Ik mag wederom mijn bovenlijf ontkleden in het kleedhokje en daarna de echo ruimte in. Kort daarna komt de radiologe binnen. ‘nou zegt ze, op de mammografie kunnen we niets zien want dat is een en al klierweefsel, dus daar hebben we niet zoveel aan’

Ze checkt met het echo apparaat de twee plekken waar ik last van heb; een plek aan de binnenkant borst: ‘dit is een cyste, mooi ingekapseld’ En vervolgens een plek dicht bij mijn oksel (beide rechterborst). ‘Nee hoor, dit zijn cystes, ze zitten mooi ingekapseld, geen zorgen’.

Pff er valt een last van mijn schouder, heb ik me toch weer voor niks zorgen gemaakt. Zie je wel, het zijn cystes en het is heus niet zo snel foute boel.

Wanneer ik nogmaals aangeef dat het gebied onder gevoelig en pijnlijk is. Checkt ze toch nog even de rest van mijn borst. Al snel blijft ze op een plek aan de binnenkant onderin. Vrijwel meteen zegt ze: ‘maar dit is niet goed, dit ziet er niet goed uit, kijk maar mee’ En ze laat een zwarte spinachtige plek zien. ‘deze plek heeft tentakels, en daar houden wij niet zo van. Ik ga hier biopten van nemen.’

Dit wilde ik niet horen, ik krijg een week gevoel in mijn buik.. nee… geen punctie of biopt. Ik zeg de radiologe dat ik het echt doodeng vind. Ze is super lief en neemt alle tijd om mij gerust te stellen.

5 jaar geleden heb ik namelijk een minder prettige ervaring met een radiologe gehad in een ander ziekenhuis. Ze deed destijds heel bozig en geirriteerd omdat ik niet eerst een mammografie had laten maken.

Enfin.. alles wordt klaar gelegd, en dan begin ik nog meer te zweten, ik voel de zweetdruppeltjes langs mn lijf lopen. Het getik van steriele spullen in een metalen bakje… brrrr.

De radiologe gaat kordaat maar ontzettend lief te werk. Ik krijg een extra doek wat ik langs mijn kin omhoog kan houden waardoor ik niets hoef te zien. Ja, zo eentje ben ik. Noch de naald of het bakje of wat dan ook hoef ik te zien, ze mag me wel zeggen als ze gaat prikken. De verpleegkundige die meehelpt houdt zowel mijn hand als het doekje vast.

Eerst de verdoving, dan even wachten en vervolgens 2x een biopt.  Met een soort van pistool-knalletje wordt er een stukje weefsel weggenomen. De verdovingsnaald is pijnlijk, maar bij het wegnemen van het weefsel voelde ik alleen het gerommel en de plop.

Het is klaar, ik voel bloeddruppels langs mijn lichaam lopen, terwijl de radiologe en verpleegkundige bezig zijn het stukje weefsel veilig te stellen. Ze schrikken van het bloed en drukken snel de plek af.

Ik moet huilen… van ontlading dat de biopten achter de rug zijn.

De radiologe neemt ter plekke contact op met de mammapoli. Ik mag meteen door om daar een afspraak te maken voor de uitslag van de biopten.

Beide lieve dames bedankt ik voor hun geduld!

Terug in het kleedhokje kleed ik me om en voel me soort verdoofd… what the hell was dat!

14:50 ik app Marcel; ‘nog ff een afspraakje maken hoor’

En wandel richting de mammapoli aan de andere kant van het ziekenhuis. Ik kom langs de centrale hal en zie Marcel in de verte zitten. Maar wil eerst ff de afspraak maken en hem dan op de hoogte brengen.

Vervolgens kom ik in de wachtkamer van de mammapoli. Ik zie boekjes liggen over borstkanker en denk; nee, niet voor mij, wat doe ik hier. Eerst de uitslag afwachten.

Kort daarna komt er een verpleegkundige uit een kamertje en roept me naar binnen.

Huh… dit had ik niet verwacht, ik dacht even snel een afspraak bij een balie te maken… ai Marcel…

Enfin, ze begint meteen. ‘Nou dat is schrikken…’ etc. ze zegt dat we inderdaad de uitslag van het biopt moeten afwachten. Maar dat ze vrijwel zeker weet dat het niet goed is uit haar ervaring die ze heeft met de radiologe. Het komt allemaal nog niet erg binnen bij mij. Eerst afwachten.

Op vrijdag werkt ze niet en dus plant ze voor donderdagmiddag een afspraak in ‘onder voorbehoud’ dat de uitslag er is. Ik mag donderdag rond 1 uur bellen of de afspraak door kan gaan.

Met lood in mijn schoenen loop ik de gangen door richting de centrale hal. Daar vertel ik Marcel dat het zeer waarschijnlijk foute boel is. Ik hoor het mezelf zeggen.