1 jaar na de borstamputatie

Vandaag is het 1 jaar geleden dat mijn rechterborst werd geamputeerd.

Het was het meest heftige en moeilijkste stuk in het hele kankertraject.

Toen ik de diagnose borstkanker kreeg, was mijn eerste reactie: weg met die borst, niet twijfelen, maar hup, amputeren en misschien die andere borst ook meteen erbij…. Liefst vandaag nog!
De verpleegkundig specialist in het Spaarne, reageerde: nou… dat zien we later nog wel, het gebeurt nog erg vaak dat mensen daar later in het traject op terugkomen.
Ze had gelijk, zo liep het bij mij ook… tenminste, ik vond het een enorm moeilijke beslissing.

In november, na de eerste 3 kuren, was er op de MRI (in nov 2020) niets meer te zien, helaas zaten in 3 (van de 26!) biopten nog tumorweefsel. En dus volgde er nog 5 kuren. Vol overtuiging dat er absoluut geen enkele tumorcel meer kon zitten, onderging ik vorig jaar april een borst besparende operatie. Zoals ook voorgeschreven door de artsen. Voor het eerst in mijn leven werd ik geopereerd en ging onder narcose. Super spannend!

De markers werden uit mijn borst verwijderd, met nog minimaal weefsel er omheen. Het viel enorm mee. Qua wond en herstel ging het verbazingwekkend goed. Twee weken later volgde de uitslag van het weefsel; geen tumorcellen meer aangetroffen (nee, duhhhh zei ik nog!), MAAR… en daar kwam de maar… nog wel DCIS. Een voorstadium van borstkanker. Omdat er al eerder een tumor zich in mijn borst had ontwikkeld, zou de kans groot zijn dat de DCIS zich zou ontwikkelen tot kankercellen. Advies was heel duidelijk: complete verwijdering van het borstweefsel. Maar wat de chirurg ook nadrukkelijk adviseerde was om meteen een reconstructie te doen. De borst zou worden ‘leeggehaald’, alle borstcellen verwijderd. Vervolgens zou de borstspier worden losgemaakt en hieronder een prothese worden geplaatst.

Een ablatie, borstamputatie werd nadrukkelijk afgeraden; er was nu nog huid en deze kon ter plekke worden gevuld. Bij amputatie wordt namelijk ook de huid weggesneden. Ik werd ingepland voor een operatie met directe reconstructie.

Nu was ik al zo ver in het traject, kwam dit er nog achteraan. Maar hoe zat dat nou met die DCIS? Inmiddels zoveel info, boeken, gesprekken verder, ben ik ervan overtuigd dat de gedachten/emoties die je niet goed verwerkt, zich ergens in je lichaam gaan vastzetten.

En dat doe je uiteraard niet expres, “lekker, dingen niet verwerken en een ziekte creëren, joehoe”
En daarmee zeg ik dus ook niet dat het je eigen schuld is als je ziek wordt! Maar het is zeker de moeite waard om je er eens in te verdiepen, want vrijwel elke ziekte of lichamelijk verschijnsel heeft een onderliggende oorzaak/betekenis.

Zo stond ik dus in dubio. Zou ik met mijn ‘mind’ en vol vertrouwen ook de DCIS cellen in mijn lijf kunnen laten herstellen? Net zoals je lichaam zichzelf herstelt van een wondje. Was ik in mijn mind sterk genoeg om daarmee te kunnen leven, of zou de angst te veel overheersen?

Ik had zo ontzettend veel vragen, wat als ik niet koos voor operatie, wat als ik er wel voor koos, hoe ging zo een reconstructie, en die borstspier kun je nog je arm normaal gebruiken, hoe zit het met die andere borst met DCIS. Een hele waslijst vol met vragen, en allemaal voors en tegens.

Er waren nog 2 extra gesprekken met de chirurg voor nodig om mij goed te laten informeren. En eigenlijk wist ik het toen nog niet. Ik wilde echt geen reconstructie, geen siliconen in mijn lijf, geen getrut, geen gedoe. Maar ja, ik had ook nog nooit iemand gezien met 1 borst. Ja als je gaat googlen, zie je allemaal doodenge nare plaatjes van blote vrouwen met een groot litteken. Brrr.
Tot ik 1 filmpje tegen kwam. Het was ook het enige filmpje wat ik tot nog toe heb gezien van een (Nederlandse) vrouw die zelfverzekerd -met kleding aan😊- liet zien zoals het was: Vol acceptatie dat 1 borst ook helemaal prima is, en ze zich nog steeds vrouwelijk voelt.
Dát filmpje gaf mij de doorslag, precies ZO wilde ik het ook ‘dragen’. Ook met 1 borst, ben je nog vrouw. Ik zou het vol trots dragen, als een herinnering aan het feit dat ik leef.

Een week voor de operatie ben ik samen met Marcel een week naar Zeeland geweest en daar hakte ik de knoop door. Geen borstreconstructie maar een borstamputatie.

De dag van de operatie 14 juni 2021: ik kreeg een kamer toegewezen met 4 bedden, allemaal nog leeg. Er lag een operatiehemd en een onderbroek klaar. Ik mocht me vast omkleden. Vervolgens duurt het zeker 3 kwartier voordat ik weer iemand zag. De tijd vulde ik met wat laatste foto’s van beide borsten voor de spiegel in de badkamer. Net als de maffe foto’s die ik maakte met de onderbroek en het operatiehemd “Hmm wat kun je hier voor kekke ‘sexy’ foto mee maken.” Het leidde me lekker af.

Die dag en nacht gebeurden er allemaal extra bijzondere dingen waardoor ik me gesteund en gedragen voelde. Na de operatie lag ik eerst met Charly. Na haar vertrek kwam Cynthia op de kamer. We hebben samen ontzettend veel gekletst, diepgaande gesprekken gevoerd (zelfs in de nacht omdat we niet konden slapen) en vooral ook gelachen. Het moest zo zijn, ook dit was geen toeval.

Wat was ik opgelucht na de operatie, zo dankbaar voor het leven en zo blij en emotioneel dat ik iedereen weer zag. Nu was het voorbij en kon ik weer vooruit gaan kijken, vanaf nu kon ik weer opbouwen. Dit verhaal nog een staartje, toen bleek dat er in het weefsel tóch nog WEL tumorcellen zaten Maar inmiddels is ook die (na)behandeling met chemo en immuno achter de rug.

Het is nu 1 jaar later, in de eerste 2 maanden heb ik in totaal misschien 5 keer een prothese in mijn shirt gedragen. Daarna nooit meer. Ik heb gelukkig een kleine cup, dus het verschil is niet enorm. Maar ik voel me daar het meest mezelf bij. Juist met een prothese voel ik me ongemakkelijk, het zit scheef, drukt op het litteken, is groter/kleiner, het klopt gewoon niet! Nee, dit klopt ook niet hoor ik je denken. En inderdaad soms zie ik mijn spiegelbeeld, of een foto en denk dan… hmmm… het is toch anders.

Maar ik vind het prima. Ik LEEF, en dat besef ik dan nog eens 101x extra!!