Wakker worden van narcose
Ben er weerš
Moeite om wakker te worden en te blijven, verder alles ok!
Geef mij iets versuffend en mijn evenwicht is totaal naar de maan. Rond 1 uur ben ik naar de operatie zaal gebracht. En de eerste keer dat ik een klok zag was het 16:30. Ergens rond dat tijdstip is me gevraagd of ik een Raket of Peren-ijsje wilde. Ik koos voor een perenijsje. Man, wat smaakte dat lekker, maar half slapend heb ik het opgegeten. Ik weet nog dat ik tegen de verpleegster zei dat het laatste stukje van zo’n ijsje altijd ontzettend spannend is. Maar ik weet ook dat ik het ijsje zonder morsen heb opgegeten.
Wat later hoorde ik de verpleegster tegen Marcel zeggen, ze ligt nog lekker te slapen. En toen stak ik mijn hand op. Was blij dat hij er was! Sowieso voelde ik me na de operatie compleet ontspannen en prima, vooral slaperig.
Pas toen zag ik dat ik nog in mijn operatieonderbroek lag, het operatie shirt losjes over me heen. Ik keek omlaag en zag geen pleisters of gedoe, geen enge dingen. Wel wat hechtingen langs de onderkant van mijn tepel, maar niets engs aan. En dat voor een held als ik!
Het was volgens mij ergens half 7 (ja… ik deed steeds lekker mijn ogen dicht en sliep nog even verder ) dat ik met de verpleegster naar het toilet ging. Ja, en dat was wel zoals ik wel vaker heb als ik versuffende middelen krijg… eigenlijk niet te doen. Ik hield me overal aan vast want was compleet mijn evenwicht kwijt. Ook dit liet ik gewoon over me heen komen. Terug in bed bedacht ik me wel dat het misschien lastig kon worden om het ziekenhuis zo uit te wandelen. Eerst maar eens mijn kleren aan, onder begeleiding van de verpleegkundige. We zien dat de hechting onder mijn oksel nog wat heeft gebloed en ik krijg een nat doekje om het bloed wat weg te vegen. Ook deze hechtingen kan ik ‘wel hebben’.
Na die plas en kleed festijn nog even mijn ogen dicht… half 8. Marcel vraagt of ik nog wil blijven slapen of dat ik misschien toch wel naar huis wil. Nogmaals mijn voeten uit en naast het bed. Ik voel aan alles dat lopen echt niet gaat lukken. Mijn bloeddruk wordt gemeten en deze is toch wel laag 94/56. Ik vraag om een bouillonnetje en ik word getrakteerd op een heerlijke kippen cup-a-soup. Meteen voel ik me bij-trekken.
Na het bouillonnetje wordt nogmaals mijn bloeddruk gemeten en dit keer is het 100/61. Ik mag naar huis. Marcel haalt een rolstoel en met de wind in mijn gezicht rijdt hij me het ziekenhuis uit naar de auto. Het is volgens mijn inmiddels kwart over 8. Bij thuiskomst heeft Bart heerlijk gekookt en na het eten duik ik mijn bed in.
Het was een bijzondere dag en voelt als positieve ervaring wat betreft een operatie!